تراژدی يا طنز تاریخ؟

پيام‌ رئيس جمهور ايران مبنی بر رفع ممانعت ورود زنان به مسابقات فوتبال را اگر در برابر آئينه زمانه بگيريم، در آن چه خواهيم ديد؟ طنز تلخی است وقتی زندگی اجتماعی و مناسبات انسانی تا بدان سطح تقلیل می‌يابند که پوشيدن، نوشيدن و نگاه‌کردن و حتا عاشق شدن و مهرورزيدن، تابع فرامين و بخش‌نامه‌ها می‌گردند. و تلخ‌تر، بحث‌ها و دل‌مشغولی‌های موافقان و مخالفانی است که آن فرمان را در چارچوب‌های سياست و ديانت برمی‌رسند و قلم می‌زنند.
دردها بی‌شمارست و حرف‌ها بسيار! اما خطاب امروزم به آن بخش از روحانيانی است که تصميم گرفته بودند با انتخاب کانديدای امام زمان، تاريخ ايران را بسمتی جهت دهند که شرايط و زندگی گذشته، برنامه ريزی شده و به آگاهانه‌ترين وجهی دوباره تکرار گردد. غافل از اين‌که اگر بار اول، انتخاب رئيس جمهور رجايی نشانه‌ای از سرنوشت غم‌انگيز ملتی بزرگ بود؛ انتخاب دوم، چيزی جز کمدی فلاکت‌بار نخواهد شد. طنز تاريخ را ببينيد: حالا حاميان و برنامه‌ريزان انتخابات، خود اولين مخالفان رئيس جمهور منتخب امام زمان هستند؟!
ناگفته نماند که نگرانی‌های تعدادی از مراجع تقليد قابل فهم و درک‌اند. شايد آنان نگران شرايطی هستند که با پذيرش هرگونه تغييری، شخصيت، موقعيت، هويت و حتا ثواب‌شان را به زير ضرب بگيرند و به خطر اندازند. اين‌که آيا چنين برداشتی درست است يا غلط بجای خود؛ ولی هر انسان واقع بينی واقف است که ديگر نمی‌توان چرخه زندگی را وارونه و خلاف جهت زمانه گرداند. اگر پذيرش وجود و حضور زنان در عرصه عمومی الزامی است، ناچاريم اين حقيقت را هم بپذيريم آنان باید دوش به دوش مردان در جامعه حرکت کنند. و بی‌توجه به مسئله جنسيت، بايد در کليه مجامع عمومی حضور و شرکت داشته باشند.
همه کسانی که طرح چنين خواستی را در جامعه خطرناک می‌بينند، اميدواريم حداقل و نخست به يک پرسش کليدی پاسخ‌ دهند که به راستی چه چيزی خطرناک‌تر است: پذيرش واقعيت‌های زمانه و سازگار ساختن ايده‌آل‌های خود با آن‌ها، يا بی‌تفاوتی و مخالفت با خواست‌های عمومی و سرانجام رانده شدن به حاشيه تاريخ؟ البته هدف اين نوشته ورود به عرصه‌های مختلف و متناقض فقه نيست. اما به اين مسئله نيز پايبند است که شترسواری دولا دولا نمی‌شود! حتا در عصر پيامبر و در صحاری عربستان!
واقعا تفاوت ميان حکومت اسلامی و اسلام حکومتی در کجاست که فردی مانند مشکينی که پيشاپيش نام احمدی‌نژاد را در ليست امام زمان ديده بود، اکنون به سياستش معترض می‌گردد و خواستار تحقق حکومت اسلامی از او است؟ اگر مهم‌ترين الگوی حکومت اسلامی، همان حکومتی است که در دوران پيامبر، در مکه سازمان‌دهی شده بود؛ پيامبر برای تحقق و استقرار آن حکومت چاره‌ای جز توجه به خواست عمومی نداشت. و در اين راه تا بدان‌جا پيش رفت که قبله مسلمانان را از بيت‌المقدس، به سمت مکه تغيير داد. يعنی استقرار حکومت اسلامی، منطبق بود بر منافع عمومی و رونق زندگی مردم مکه! اما آيا آقايان می‌پذيرند که ايده‌آل‌های‌شان هرچه هست، آنان در ربع قرن گذشته زندگی را از رونق انداخته‌اند؟

در همين زمينه:
مراجع تقليد بايد تابع قوانين کشور باشند!