بوسه‌ی مرگ

 🔸جنبش فرهنگی/حقوقی سال ۱۹۶۸ میلادی که نگاه اروپائیان را نسبت به زن و زندگی از جهت‌های مختلفی تغییر داد؛ در مقایسه با محتوای جنبشِ فرهنگی/حقوقی #زن_زندگی_آزادی سال ۱۴۰۱ شمسی در ایران؛ جنبشی بود ساده و پیش پا افتاده‌. 

 

 

🔸به تصویر بالا و به نام شهری که این بوسه گل داد، دقیق نگاه کنید؛ این‌جا «اراک» است نه «پاریس»! و نام این «بوسه» که آن دو نوجوان از پیش اندیشیدند و آزاد و به اختیار یک‌دیگر را بغل کردند و بوسیدند؛ «بوسه‌ی مرگ» است. چرا بوسه‌ی مرگ؟ چون که این دو نوجوان نیک می‌دانند با این بوسه گران، آن هم در شهر کوچکی مانند «اراک»، به‌زودی هویت جنسی‌شان در دفاع از حقوق دگرباشان، آشکار خواهد شد و اگر دستگیر گردند، صد در صد با خطر اعدام رو‌به‌رو خواهند بود. آیا جوانان اروپایی سال ۱۹۶۸ میلادی، هرگز چنین دغدغه‌ای داشته‌اند؟ اصلن آن‌ها می‌توانند ‌بفهمند که هزینه‌ی یک بوسه برابر با مرگ، یعنی چه؟   

🔸تا آن‌جایی که من می‌دانم، اغلب صاحب نظران جهان بر این باورند که جنبش #زن_زندگی_آزادی، جنبشی‌ست بی‌نظیر و رقابت‌ناپذیر در جهان. مانند آن هرگز دیده نشده است. اما، کم‌تر کسی به این مهم توجه نمود وقتی که دو ماه پیش نوجوانان کشورمان انگشتان ظریف‌شان را جمع کردند تا «مُشت» تازه‌ای را شکل دهند؛ کسی گمان نمی‌بُرد که این مُشت‌های ظریف در لحظه، توانایی آن‌را خواهند داشت تا با سه قدرت قدری که مانع تحول در درون جامعه ایران هستند، مبارزه کنند:

🔸ــ با نظام سیاسی/دینی/فاشیستی سراپا مسلح؛

🔸ــ با سلطه‌ی ۵۰۰ ساله‌ی آخوندها بر جامعه؛ و

🔸ــ با خرافات حاکم بر زندگی و باور مردم.

تأثير شگفت‌آور خیزش ۹۸

 خیزش شگفت‌آور آبان ماه سال ۱۳۹۸ از منظر راهبُردی، افکار و برداشت‌های عمومی را نسبت به مقوله «امنیت»، از پایه دگرگون کرد.

 

🔸شاید شما هم در چند روز گذشته درگیر یک پرسش چالشی بوده‌اید که چرا و به چه دلیلی «لیدر»های جنبش #زن_زندگی_آزادی، در ارتباط با انواع رویدادهای خونین کشورمان که در سال‌های ۹۶، ۸۸، ۸۷، و دهه‌ی ۶۰ اتفاق افتاده‌اند؛ سه روز ویژه را اختصاص دادند به گرامی‌داشت خیزش سال ۹۸ شمسی؟ پاسخ مستدلل به این پرسش در مقطع کنونی ضروزی است. چون که همه‌ی ما می‌دانیم مطابق عرف حاکم بر بین‌الملل، در ارتباط با سال‌گرد رویدادهای مهم، همه‌ی کشورهای جهان تنها یک روز را به روز گرامی‌داشت اختصاص می‌دهند، نه سه روز؟  

🔸پاسخ دقیق به این پرسش را می‌توانیم از درون استقبال عمومی و واکنش سراسریی که مردم ایران در روز گذشته (۲۴ آبان ۱۴۰۱) از خود به نمایش گذاشته‌اند؛ بیرون بکشیم. هم علت دعوت و بزرگ‌نمایی رویداد، و هم علت استقبال عمومی نشانه‌ی پخته‌گی و درک مشترکی است که جامعه ایران بعد از خیزش ۹۸ تجربه کرده است.   

🔸مردم ایران بعد از شوک سنگینی که حاکمیت در سال ۹۸ بر آن‌ها وارد آورد و ۱۵۰۰ تن از نوجوانان و جوانان آنان را قربانی گرفت؛ به این نتیجه رسیده‌اند که حاکمیت نظام جمهوری اسلامی، بزرگ‌ترین خطر و تهدید امنیتی در درون ایران است. معنای استقبال عمومی و گسترش اعتراض‌ها در روز گذشته نیز همین بود: این خطر امنیتی را باید از سر راه تحولات اجتماعی کنار زد.   

🔸قصدم از این اشاره، به‌هیچ‌وجهی بزرگ‌نمایی و از "کاه، کوه ساختن" نیست، وقتی که با تأکید ویژه‌ای می‌گویم خیزش شگفت‌آور آبان ماه سال ۱۳۹۸ از منظر راهبُردی، افکار و برداشت‌های عمومی را نسبت به مقوله «امنیت»، از پایه دگرگون کرد. در واقع آن خیزش، هم مضمون و هم جهت نگاه امنيتی بسیاری از مردم را آن‌چنان تغيير داد که در مقایسه با افکار عمومی در آبان ماه سال ۱۳۵۷؛ يک‌صدوهشتاد (۱۸۰) درجه متفاوت بود.

🔸نگاه، برداشت و تجربه‌ی عمومی از مقولۀ «امنيت» در سال ۵۷ شمسی، بيش‌تر توصيف وضعيت زندگی عمومی بعد از «انقلاب مشروطه» بود و اغلب ترس داشتند که مبادا فضای هرج‌ومرج‌طلبانه، چپاول و غارت دوباره بر کشور حاکم گردد. از این منظر بود که اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران در فروردین سال ۵۸ شمسی، بی آن‌که لحظه‌ای برای آینده سرنوشت خود و فرزندان‌شان اندیشیده باشند؛ شتابان به استقبال رفراندوم رفتند. 

 

🔸آن نگاه، تا خیزش آبان ماه ۹۸، نگاه برتر و فراگیر بود. اما خیزش آبان دست‌کم آن باور کُهنه و سنتی و عامیانه‌ی مردم را به چالش کشید و بسیاری با چشم‌های متعجب خود دیدند حکومت یا دولت اسلامی که باید تأمین‌کننده و تضمین‌دهنده «امنیت» عمومی در سراسر ایران باشند؛ آشکارا اموال عمومی را به آتش کشیدند، مثل گاوچرانان ششلول‌بند فیلم‌های وسترن، در تقابل با جوانان [اين سرمایه‌های ملی و ارزشمند کشور] روزِ روشن هفت‌تیر کشیدند و هرج‌ومرج راه انداختند.