پرسشی از رأی دهندگان

🔸 بجز ايران، در هر نقطه‌ای از جهان اگر روزنامه‌ای چنين تصوير و عنوانی [عکس زير] را تيتر می‌زد؛ نيمی از شهروندانش بعنوان اعتراض به دولت منتخب خود، به خيابان‌ها می‌آمدند و شعار می‌دادند:

تو برای فصل کردن آمدی

يا برای وصل کردن آمدی؟ 

🔸 رأی‌دهندگان نازنين ايرانی اگر بدون هرگونه پيش قضاوت و تعصبی پاسخ‌های دو سخن‌گوی دولت و وزارت امور خارجه را در بارۀ «۸ تماس بی‌پاسخ ترامپ برای گفت‌و‌گو با روحانی» دقيق دنبال و معنی کنند، به احتمال زياد، به اين نتيجه خواهند رسيد که رئيس جمهور ايران، نخستين و مهم‌ترين مشوّق دونالد ترامپ برای خروج از «برجام» بود.

🔸 رأی دهندگان عزيز اگر فاصله‌ی ميان «دعوت به گفت‌و‌گوی» ترامپ را با تاريخ روزی که او از برجام خارج گرديد درست محاسبه کنند، می‌بينيد دولت منتخب شما چه فرصت‌های طلايی را از دست داده است. آيا فرصت‌کُشی روحانی و قراردادن جامعه بر لبه‌ی پرتگاه‌ی سقوط و جنگ داخلی، بخشی از توافق دو جانبه ميان رأی‌دهندگان با دولت منتخب بود؟  

🔸 ايرانيان چه متهم به نداشتن حافظه‌ی تاريخی باشند يا نباشند، پنج‌_‌شش سال زمان زيادی نيست برای ادعای فراموشی و خود را "به کوچه علی چپ زدن". به زبانی ديگر، قشر متوسط درون جامعه، هم دليل و علت شرکت خود در انتخابات رياست جمهوری سال ۱۳۹۲ را دقيق به ياد دارد و هم، آن توافق و استدلال کليدی و همگانی را بخاطر می‌آورد که چگونه قرار بود حسن روحانی، رئيس جمهور هسته‌ای باشد؛ همين‌طور قرار بود حافظ امنيت ملی و خنثی کننده خطرهای ناشی از تحريمی که مرزهای ايران را تهديد می‌کردند باشد؛ و مهم‌تر، قرار بود رئيس جمهور با اتکاء به آراء و پشتيبانی رأی‌دهندگان اختيار و قدرت تصميم‌گيری در جهت حلِ بحران هسته‌ای را داشته باشد. نماد اين توافق و قرارداد نانوشته نيز همان کليدی است که در بارۀ آن قصه‌ها نوشتند و شعرها سُرودند. 

🔸 دولتی که امروز معلوم شد تمايلی به بازکردن گره بسته در روابط ديپلماتيک نشان نمی‌دهد؛ در روزهای پيش از انتخابات دولت يازدهم، بارها و آشکارا به همه‌ی ايرانيان قول داده بود که با همان کليد نمادين، درب‌های بسته ديپلماسی را يکی يکی به روی ايران باز خواهد کرد. آيا در اين شش سالی که او رئيس جمهور بود، اصلن قدمی در جهت تحقق آن وعده‌های شيرين برداشت؟ آيا او توانست دری را بطور مشخص باز کند؟ روزنامه شرق ديروز (پنج شنبه ۲۸ تير۱۳۹۷) در پاسخ به اين پرسش کليدی نوشت: "حسن روحانی در نخستین تجربه حضورش در نیویورک در کسوت رئیس دولت یازدهم، یک تماس تلفنی ۱۵ دقیقه‌ای با باراک اوباما داشت که منجر به آغاز گفت‌وگوهای وزرای خارجه آمریکا و بعد از آن مذاکرات هسته‌ای در سطح وزرای خارجه ۱+ ۵ شد". به زبانی ساده‌تر يعنی، اين باراک اوباما بود که خواهان برداشتن بار سنگين تحريم‌ها از شانه‌ی مردم ايران بود نه حسن روحانی!