بهاران خجسته باد!

همراه با آواز جيرجيرک‌ها و رقص شانه‌بسرها و عشوه‌گری‌های دُم‌جنبانان؛ مدتی‌ست که گُل‌های شيپوری نيز در هر کوی و برزنی جار می‌زنند: خزه‌ها از خواب زمستانی برخاسته‌اند، لاله‌ها غنچه و درختان آلوچه، شکوفه زده‌اند. يعنی که خود را برای رسيدن بهاری تازه، فرح‌بخش و باطراوت آماده کنيد!
تی‌تی بوده خالی‌دار
طبل و شيپور بهار
خزه از خُو وی‌ريسا
کی بُشو
کی به‌ما
کی ای‌سا؟
خوش‌باوری‌ ساده‌لوحانه نيست اگر برخلاف ديگرانی که هميشه زمستانی سرد و سوزناک می‌بينند؛ آشکارا بگويم انسان‌ها طبع بهاری دارند. چرا که طبيعت بهار، شکوفايی يک‌پارچه است. کوه، دشت و صحرا هم‌آهنگ و هم‌زمان سبز و شکوفا می‌شوند. حتا خارهای شورزارهای بی‌آب و علف. بدون نگاه و طبيعت سبز، زندگی سبز امکان ندارد. و اگر قرار است زندگی سبز و دگرگونه شوند، اين تغيير بايد همه چيز و همه کس را شامل گردد. زندگی زمانی شکوفا و سامانی تازه می‌يابند، که انسان‌ها نسبت به مضمون و طبيعت اجتماعی زندگانی خود، هرگز غافل و بی‌گانه نگردند.
ما را نمی‌توان از طبيعت خود جدا ساخت. حتا اگر گروهی به‌زور، زمستان تيره و تاريکی را بر زندگانی‌مان حاکم سازند. از اين منظر، هنوز هم مثل گذشته، براين باورم و چشم‌انتظار. اگرچه پاهای پير و ناتوانم اکنون لرزانند و توان ايستادگی ندارند ولی، آن‌قدر در انتظار می‌مانم... تا واژه‌های آهنگين، زيبا و پُرمهر آشنای دوران جوانی‌ام را... که با لطافتی باور نکردنی ... ما را به‌هم پيوند می‌دادند و مشتاقانه برای يک‌ديگر آغوشی گرم و لب‌ريز از محبت و دوستی می‌گشوديم، دگرباره باز شناسی!
باکی نيست که بگويم اکنون صدايم... آن گرمی و طراوت دوران جوانی‌اش را از دست داده‌اند. شماره عينکم رو به بالاست. ديگر نمی‌توانم «شين» شرم عشق را... همان حيايی که در هنگام سلام، گونه‌های‌مان را سرخ و آتشين می‌ساخت، بسادگی بخوانم؛ و «عين» عطش‌های درونی را با يک نگاه ببينم. اما، هم‌چنان غرق در همان فضايم... همان هوا... و همان حال و روزم: تشنه‌ی آن نگاه! نگاه دوست داشتنی و انسانی‌ای که با لبخندی شيرين و شوقی وصف‌ناپذير در هرکوی و برزنی می‌خواندند: بهاران خجسته باد!

*ـ شعر از زنده‌ياد محمد امينی (م.راما)