خلاف عادت پيشين

اگر برای يکی از آلمانی‌های مشتاق شنيدن خبرهای انتخاباتی تعريف کنيد که رأی دهندگان تهرانی در روز انتخابات، دست‌کم ٧ تا ٨ ساعت [و شايد هم بيش‌تر] از روز را در صف انتخابات می‌گذرانند؛ غش‌_غش خواهد خنديد. چنين خنده‌ای بدون علت نيست! از يک استثناء تاريخی بگذريم، روزی که مردم آلمان در پاسخ به تحقيرهای دو دولت فرانسه و انگلستان در مقابل شعبه‌های اخذ رأی  [ژانویه ۱۹۳۳] صف‌های طويل بسته بودند تا «آدولف هيتلر» را به‌عنوان صدراعظم ضد تحقير برگزينند؛ از آن پس و به ويژه از سال ١٩٤٩ به اين سو، آلمانی‌ها نه صف‌های طويل را بخاطر می‌آورند و نه حوصله ايستادن در صف‌های طولانی را دارند.

سازمان‌دهی انتخابات اينجا شبيه تهران نيست که رأی‌دهنده از صبح کله سحر شعبه‌گردی کند که هر کجا خلوت و مناسب است، همان‌جا رأی خويش را در صندوق بريزد. در اينجا افراد در محل زندگی خود و تنها در شعبه‌ای که به او معرفی می‌کنند رأی خواهد داد. برای پيران، بيماران و ديگر افرادی که به‌علت مسافرت يا خجالت [که اين مورد مربوط به خارجی‌ها است] و يا هر علت ديگری که در روز انتخابات نمی‌توانند در آن شعبه خاص حاضر گردند، تسهيلاتی را از طريق ارسال پُستی آراء، پيش‌بينی کرده‌اند.

شب پيش ستاد انتخاباتی شهر مونستر آمار داد که در انتخابات پيش‌رو، برای ٧٩ هزار نفر متقاضی [بيش از _٥/^١ جمعيت] ورقه‌های رأی [شکل زير] پُست کرده است. اين آمار بی‌سابقه به احتمال زياد يکی از بحث‌های بعد از انتخاباتی است که آيا خارجی‌های مقيم مونستر، خلاف فرهنگ و عادت پيشين و هميشگی خود [يعنی شرکت نکردن در انتخابات] گام برداشته‌اند؟