دکتر محمود سریع القلم
جوامعی که فرهنگِ عمومی آنها بیشتر
مُتکی بر فرهنگ شفاهی است، فراز و نشیب‌های فراوانی را تجربه می‌کنند. اما وقتی
ابزارِ تعاملِ فرهنگی میان اِلیت‌ها (افراد تصمیم گیرنده و اثرگذار) هم شفاهی
باشد، فراز و نشیب، جای خود را به بحران‌ها و تَکَرّر بحران‌ها می‌دهد.
🔸 منظور از
ابزارِ تعاملِ فرهنگی چیست؟ با یک مثال به تجزیۀ این موضوع می‌پردازیم. آیا
تابحال فرصت کرده‌اید به این مسئله فکر کنید که چرا افرادِ روحانی از هر جناح و
گرایشِ فکری که باشند در نهایت با یکدیگر احساسِ قرابت و هم‌اندیشی می‌کنند؟ شاید یک علتِ تعیین کننده این باشد که: «متون مشترک خوانده‌اند»
کتاب‌ها، رساله‌ها، ادبیات و مفاهیم مشترک دارند. اگر هم اختلاف نظر داشته باشند،
مکانیزم‌های تعامل و تحمل را در میان خود عادی سازی کرده‌اند.
🔸 دموکراسی هم
متون و ادبیات و مفاهیم خود را دارد. طی چند قرن، این ادبیات ساخته و پرداخته شده
و حلقه‌های وصل فکری اِلیت‌ها شده‌اند. اِلیت‌ها که شامل نویسندگان، خبرنگاران،
سیاستمداران، هنرمندان و کارآفرینان می‌شود، نیاز به متون و ادبیاتِ مشترک دارند
تا بتوانند از حکمرانی و اثرگذاری خود جواب بگیرند. تاریخ شوروی نشان می‌دهد که مارکسیسم
فقط ذهن‌های اعضای حزب کمونیست شوروی را شکل نداده بود، بلکه در دانشگاه‌ها، مطبوعات،
صنعت، دانشمندان و حتی شهروندان عادی حکّ شده بود. متون و مفاهیمی مشترک، کُلیه‌ی ساز و کارهای یک نظام اجتماعی،
اقتصادی و سیاسی را به هم تنیده بود. همین تجربه در غرب اروپا و شمال آمریکا
پیرامون دموکراسی از ژان بُدَن (۱۵۹۶-۱۵۳۰) شروع شد و هم چنان با نوشته‌های
فراگیر یورگن هابرماس ( -۱۹۲۹) در حال تکامل است. هرچند دموکراسی‌هایApplication مختلف در فرانسه، آلمان، انگلستان، ایتالیا
و آمریکا عرضه کرده ولی در عمومِ این کشورها از مبانی و مفاهیم مشترکی برخوردار
است.
🔸 چگونه می‌توان صاحب دموکراسی شد و رفتارِ و اندیشه‌های دموکراتیک داشت ولی در
میان صدها اثرِ جدی، حداقل متونِ زیر را نخواند:
Social
Contract (1762)
Jean-Jacques
Rousseau
The
Federalist Papers (1780)
Alexander
Hamilton
Democracy in
America (1835)
Alexis de
Tocqueville
On Liberty
(1859)
John Stewart
Mill
Democracy
and Education (1916)
John Dewey
Capitalism,
Socialism and Democracy (1942)
Joseph
Schumpeter
The Origins
of Totalitarianism (1951)
Hannah
Arendt
A Preface to
Democracy (1956)
Robert A.
Dahl
Social
Origins of Dictatorship and Democracy (1966)
Barrington
Moore Jr.
The Wheels
of Commerce (1979)
Fernand
Braudel
🔸 تصور کنید
حدود بیست تا سی هزار نفر از اِلیت یک کشور از مجموعۀ سیاستمداران، نویسندگان،
دانشگاهیان، دانشمندان، خبرنگاران و کارآفرینان، این کتب (و امثال آنها را) از
طریق نظام آموزشی-دانشگاهی در کلاس درس و با استاد خوانده باشند. چنین ادبیات
مشترکی به نظام فکری و استنباطی مشترکی می‌انجامد. مطالعۀ تاریخ اروپا، آمریکای
شمالی و ژاپن نشان می‌دهد، باورهای مشترکِ اِلیت‌ها به تدریج به فرهنگ عمومی تبدیل
می‌گردند. متون مشترک اِلیت به یک جهان‌بینی مبدل و سپس آگاهانه و ناآگاهانه به
صورت استنباط‌های عمومی ظاهر می‌شوند.
🔸
وقتی تاریخِ اجتماعی و سیاسی جامعه خود را مطالعه می‌کنیم، در هیچ مقطعی دردرون
اِلیت‌ها، انسجام
فکری مشاهده نمیشود. از قاجار به بعد، هر گروه اِلیت را که بررسی می‌کنیم، از
جریان‌های فکری مختلف تشکیل شده که هریک باورهای خود را دارند و در مدارهای خود
زندگی و عمل می‌کنند. طی یک قرن گذشته، چندین دسته از ادبیات و بعضاً در تضاد با
یکدیگر وجود داشته است. در دورۀ پهلوی، ادبیات اِلیت سیاسی، باستان‌گرایی بود در
حالی که بخش قابل توجهی از نویسندگان و دانشگاهیان، به ادبیاتِ چپ معتقد بودند و
همزمان، فعالینِ اقتصادی به آمیخته‌ای از لیبرالیسم و تجارتِ سنتی باور داشتند؛
هرچند از سال ۱۳۱۳ تا ۱۳۲۰ و ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۷، کلیۀ استنباط‌ها، سیاست‌گذاری‌ها و مدیریت کلان، در دو فرد خلاصه میشد. در مقام مقایسه، قابل توجه است که
بخش اعظمِ اِلیت فرانسه از دانشکده‌ای فارغ‌التحصیل شده‌اند که در آن اقتصاد،
سیاست و حقوق تدریس می‌شود.
(Sciences Po) این در حالی
است که ادبیات، متون و کتبِ مربوط به دموکراسی در ۱۲۰ سالِ گذشتۀ تاریخ اجتماعی و سیاسی ما،
در دوائری محدود مطرح بوده است و در هیچ مقطعی به ادبیاتِ مُسلط
(Mainstream) در میان
نویسندگان، خبرنگاران، سیاستمداران، دانشگاهیان و کارآفرینان تبدیل نشده است.
مطالعات، تدریس و سخنرانی‌های پراکنده در مورد دموکراسی به انسجام و اجماعِ فلسفی
و مفهومی و در نهایت عمل‌کردی اِلیت‌ها منجر نمیشود.
🔸 طی
قرنِ گذشته، به چهار دایرۀ چپ، دینی، ملّی و دموکراتیک در صحنۀ اجتماعی و سیاسی می‌توان اشاره کرد. هرچند در
بعضی مفاهیم، هم‌پوشانی‌هایی میان این چهار دایره قابلِ تصور است، ولی در
مجموع، مستقل از یکدیگر عمل کرده‌اند و از همه مهم‌تر، هرکدام متون و
ادبیات و کتب خود را داشته‌اند. به عنوان مثال، هرکدام از این جریان‌ها به یک
سوالِ کلیدی پیرامون توسعه‌یافتگی، پاسخ‌هایی دارند که قابل جمع‌کردن و تبدیل آنها
به یک خط‌مشی در حکمرانی نمیشود. آیا در جهانی که زندگی می‌کنیم و در این منظومه‌ای
که باید جامعه‌ای را مدیریت کنیم اصولاً باید «تولید ثروت» بشود یا خیر؟ دلیل اصلی
فَرازُ و نشیب‌های دائمی در حوزه سیاست‌گذاری و قطع و وصل نظام‌های سیاسی در جامعۀ
ما، حاکی
از فقدانِ اجماع در ادبیاتی است که مجموعۀ نظرات نخبگان را یکجا جمع کند. کدام وجوهِ
استنباطی مشترکی می‌تواند میان یک تحصیل‌کردۀ اقتصادِ دانشگاهِ Cambridge انگلستان و شاغل در سازمان برنامه و بودجه از
یک طرف، و نمایندۀ مجلس با تحصیلات حوزوی از طرف دیگر وجود داشته باشد؟ این
دو عضوِ اِلیت کشور، دو نوع ادبیات و متون خوانده‌اند و از واژه‌ها و مفاهیمی
مانند توسعه، فرهنگ، ارتباطات بین‌المللی، تولید ثروت و دیپلماسی، تلقیّات بسیار
متفاوتی دارند که بعضاً ممکن است حتی یک نقطۀ مماس هم نداشته باشد. در نهایت، وقتی
ده پانزده هزار نفری که اِلیت را تشکیل می‌دهند از چندین منبع متفاوتِ استنباطی
برخوردار باشند، به کلی‌گویی، ابهام‌گویی، تغییرِ موضع روزانه، فراز و نشیب‌های
دائمی و عملکردهای موازی و متناقض متوسل می‌شوند.
🔸 دموکراسی
نسبت به انسان، جامعه، زمان، تولید، رسانه، قدرت، مصلحتِ عامه، ثروت‌یابی، آزادی،
سازماندهی اجتماعی و نظام بین‌الملل نظر خاص خود را دارد. هرچند این تعاریف و
نظرات، مطلق نیستند ولی از اصول ثابتی برخوردارند. به عنوان مثال، دموکراسی، اصالت
اندیشه‌های متفاوت را می‌پذیرد و «حقِ» انسان‌ها می‌داند که دیدگاه‌های متفاوت
داشته باشند. بسیاری از جهان‌بینی‌های جهان سومی، این حق را به رسمیت نمی‌شناسند.
خاطرم هست فردی در داوس ۲۰۱۵ (Davos) که از طرف دفترِ صدراعظمِ آلمان آمده
بود در ضمنِ گزارشی در مورد یک میلیون مهاجر سوری گفت که دولت آلمان با دانشگاهِ
الازهر مصر قرارداد بسته است تا ۱۲۰ مُفتی برای مهاجرین مسلمانِ سوری
تربیت و به آلمان اعزام کند. این اقدام قبل از آنکه یک سیاست‌باری باشد، یک طرزِ
تفکر نسبت به حقوق مذهبی مسلمانان مهاجر در آلمان است.
🔸
یکی از دلایل مهمی که جامعۀ ما دموکراتیک نمیشود عدمِ تسلطِ طیف وسیعی از
نویسندگان، خبرنگاران، دانشگاهیان، سیاستمداران و کارآفرینان به زبان‌های مهم
خارجی مانند انگلیسی، فرانسه و عربی است. مطالعۀ متون و ادبیات هر موضوعی به زبان
اصلی آن به هیچ وجه قابل مقایسه حتی با بهترین ترجمه‌های آنها نیست. روح واژه‌ها
و مفاهیم در ترجمه از میان می‌رود و معلوم نیست خوانندۀ متن ترجمه شده تا چه میزان با دقت و فرموله‌بندی
نویسنده آشنا می‌شود. به موازات مطالعه و درک دقیقِ متون و ادبیات یک جهان‌بینی،
اعتقاد پیداکردن و درونی کردن (Internalization) فرهنگ آن متون، خود زاویه‌ای دیگر از سختی‌های
عملیاتی کردن آن جهان‌بینی است. به عبارت دیگر، مطالعۀ متون دموکراسی با رفتار
دموکراتیک دو موضوع متفاوت است. با بررسی نظام‌های دموکراتیک به نظر می‌رسد مادامی
که سیستمِ حقوقی دموکراتیک ایجاد نشود، رفتار دموکراتیک فرصت ظهور پیدا نمی‌کند.
🔸 ژاپن و
آلمان هر دو مانند یک سیستم عمل می‌کنند. نظام استنباطی و فکری در هر دو کشور تحت
تأثیر باورهای مشترک در لایه‌های مختلف اِلیت‌های این دو کشور است. باورهای مشترک
به نوبۀ خود متأثر از ادبیات و متون مشترک و نظام آموزشی یکپارچه است. واژۀ
دموکراسی در جامعۀ ما عمدتاً در سخنرانی‌ها و به صورت شفاهی مطرح می‌شود و
پشتوانۀ تاریخی و مطالعاتی قابلِ اتکا ندارد. حتی اگر فرض کنیم طی دهه‌های آینده،
ادبیات آن بیشتر مطالعه شود، چالشِ بعدی، رفتار دموکراتیک است. تا زمانی که در یک
جامعه، نظام حقوقیِ دموکراسی (حتی مانند کره جنوبی و شیلی) استقرار پیدا نکند،
انتظارِ رفتارِ دموکراتیک، غیر واقع‌بینانه خواهد بود. در سال ۱۳۸۰ به یک فعال سیاسی این نکات را اشاره داشتم:
شما که در پی توسعۀ سیاسی یا دموکراسی هستید، یا با متون دموکراسی آشنا نیستید و یا
این جامعۀ خود را نمی‌شناسید. نمیشود با باورهای ۵ درصدِ اِلیت یک کشور، دموکراسی به پا کرد.
دمکراسی یک پروسۀ طولانی آموزش، مطالعه و درک مشترکی از مفاهیمِ دموکراتیک را می‌طلبد.
تکثر و بلکه تضادِ فکری وسیعی در بینِ اِلیت این جامعه وجود دارد. اعتقاد به
دموکراسی مابین اِلیت بسیار اندک است و سازوکار حقوقی آن وجود ندارد. با سخنرانی و
میتینگ نمیشود به دموکراسی دست یافت. ابتدا ادبیات و متون آن باید در مجموعۀ
اِلیت مورد پذیرشِ تعهدآور قرار گیرد.
🔸 بعلاوه این
جامعه، فرهنگِ انباشته شده‌ای در ناخودآگاه خود دارد که نیازمند تحولِ
جدی آموزشی است تا فرهنگ دموکراتیک را بپذیرد و از یک نسل به دیگری منتقل
کند. بی دلیل نیست که طی ۱۲۰ سال گذشته، پروژه‌های مشروطه خواهی،
آزادی سیاسی، دموکراسی‌خواهی و اصولاً تحولِ ساختاری یکی پس از دیگری ناتمام و
ناکام مانده‌اند. یک دلیلِ کانونی، ناآشنا بودن اکثریتِ فعالین با ادبیاتِ تئوریک
تغییر و ساختارسازی است. اِلیت و جامعه ای که با کتاب خواندن و همگانی کردن
اندیشۀ
تغییر به صلح
نرسد، نمی‌تواند در انتظارِ تحول باشد. کافی است با دقت و جزییات، تاریخ ژاپن و
کره
جنوبی را
مطالعه کنیم. بی دلیل نیست که می‌گویند یک فرد مساوی است با آنچه خوانده است.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر