«ماتس اک» سوئدی طراح معروف رقص «کروگراف» می‌گويد:
"رقص، انديشيدن با تن است".
🔸 آيا طرح
موضوع «با تن انديشيدن» آن هم در شرايطی که جوانان ما بخاطر نداشتن کار و مسکن و
آزادی به خيابان‌ها ريخته‌اند، امری
ضروری‌ست؟
🔸 سال‌هاست که رقص
حضوری چشم‌گير در اعتراض‌های صنفی و
اجتماعی_سياسی جهان
دارد. همه‌ی کسانی که
رقص را نوعی ابزار بيان يا زبان نمايشی انديشيدن می‌فهمند، بر
اين باورند که رقص تنها ابزار کاربردی و تأثيرگزار در شرايط کنونی ايران است.
🔸 يادتان هست
که چگونه نيروهای امنيتی چند سال پيش چهار جوان [دو دختر و دو پسر] را بخاطر اجرای
موسيقی «هيپ هاپ» (Hip hop music) بر
روی پشتِ بام خانه‌شان در کوتاه‌ترين زمان
ممکن شناسايی، دستگير و وادار به مصاحبه‌ی تلويزيونی کرده بودند؟
معمای
واقعی آن همه شتاب و آن همه مايه‌گذاشتن‌های نيروهای
امنيتی در شناسايی و دستگيری چهار جوان بی خبر از دنيا، تنها يک علت و يک پاسخ داشت:
که آن‌ها ناخواسته انگشت‌شان را
گذاشته بودند روی «رگِ خواب» نظام اسلامی.
🔸 در جامعه‌ای که تنها فرهنگ
مسلط و رايج در آن به‌معنای واقعی فرهنگ گريه و عزاداری و مُرده‌پرستی است، و
حکومت نيز با سرمايه‌گذاری‌های بی‌دريغ خود در
چهل گذشته، دامنه‌ی آن‌را گسترش داده
است؛ برای «زنده ماندن» و «زيستن بهداشتی» و از هر نظر شاد و استاندارد و منطبق بر
زمانه، چاره‌ای جز توسل
به تاکتيک رقص نداريم. بی‌شک هدف‌ها و ابزارهای مهم‌تر از رقص هم
وجود دارند اما اگر اهل خودفريبی نباشيم، فهم يک نکته دشوار نيست که در درون نظام
اسلامی ضد فرهنگ و اصلاح‌ناپذير، رقص شايد يگانه پرچم واقعی مبارزه علیه
تبعيض‌های جنسی،
حقوقی، سياسی، قومی و دينی باشد!
برگرفته از تلگرام:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر