فراخوان/ پرسش شهروندی

خيلی تلگرافی و بدون مقدمه‌چينی از تک تک ايرانيانی که متن جمع‌و‌جور زير را می‌خوانند می‌پرسم: 

🔸 آيا اشکالی دارد که در لحظه‌ی بغايت اضطراری و غيرقابل پيش‌بينی کنونی، ايرانيان مقيم خارج از کشورکه جمعيت بالای هيژده سال‌شان ازمرز شش ميليون هم گذشته است؛ چند شخصيت نام‌آشنا را از ميان چهره‌های جمهوری‌خواه، ليبرال، دمکرات، چپ و مذهبی [اعم از مسلمان و اقليت] که هم در عرصه حقوقی و سياست تخصصی داشته باشند و هم کارنامه‌ی فعاليت در امور حقوق بشری را پشتوانه؛ به‌عنوان نمايندگان ايرانيان مقيم خارج از کشور انتخاب کنيم؟ 

🔸 آيا حق ما بيش از شش ميليون نفر ايرانيان مقيم خارج از کشور هست که يکی‌_‌دو ناظر بر شرايط گذار از نظام دين سالاری به نظام سکولار جدايی دين از دولت داشته باشيم؟ اگر فکری می‌کنید چنين پيشنهادهايی بخشی از حقوق ايرانيان مقيم خارج از کشور هست و همه «ما» بايد در آينده سرنوشت کشورمان دخيل باشيم؛ پس بکوشيم که زمان را از دست ندهيم.  

🔸 با توجه به تجربه‌ای که از وضعيت کشورهای عراق و ليبی و سوریه بدست آورديم، بجرأت می‌توان گفت که انتخاب نماينده، مقدمه‌ای است برای توافق‌های بعدی و سازماندهی آلترناتيو. از اين منظر خواهشمندم که بجای نفی و ايرادهای «بنی‌اسرائيلی»؛ پيشنهاد بالا را با پيشنهادهای حقوقی دقيق و همه‌جانبه‌تر نقد کنيد! زيرا که همه‌ی ما می‌دانيم که بدون تلاش و بدون سازمان‌دهی، شاهد هيچ نوع تحول و تغييری در ايران نخواهيم بود.