🔸 ۴۲ سال است که از عمر نخستین انتخابات ریاست جمهوری اسلامی (۵ بهمن ماه ۱۳۵۸) می‌گذارد؛
🔸 ۴۲ سال است که نظام اسلامی میزان وفاداری و احترام خود را به آرای عمومی، به طُرق مختلفی نشان داد. کم‌سوادترین مردم نیز حداقل متوجه این نکته شده‌اند که در درون چنین ساختاری، جایگاه، اعتبار، توانمندی و اثرگذاری رئیس جمهوری که به لحاظ قانونی باید دومین شخصیت تأثیرگذار باشد، موقعیت‌اش از موقعیت نخست وزیران انتصابی دورۀ شاه هم کم‌تر است؛
🔸 ۴۲ سال است که مردم دغدغه شرکت یا عدم شرکت در انتخابات را دارند و بسیاری به تجربه دریافته‌اند مکانیسم انتخابات به‌گونه‌ای است با وجودی که همه‌ی کاندیداها پیشاپیش از فیلتر رهبری می‌گذرند، باز هم روی آرای عمومی مهندسی می‌شود تا سهم هر یک از نامزدها را مشخص کنند که چه تعدادی از آراء نصیب آن‌ها می‌گردد.
🔸 با توجه به چند مورد کلیدی بالا، شرکت‌کردن و رأی‌دادن در انتخابات ریاست جمهوری اسلامی، نوعی «خودتوهینی» است. اما از آن طرف، از آن‌جایی که شناخت دقیقی از مکانیسم انتخابات دارم، «نادمیدن» را بر «دمیدن» در شیپور «تحریم انتخابات» ترجیح می‌دهم. چون که تحریم انتخابات بدون حداقل سازماندهی، معنا و راندمانی نخواهد داشت.
🔸 برای لحظه‌ای فرض کنيد تمامی تحريم‌کنندگان انتخابات ریاست جمهوری در روز انتخابات، توصيه خانه‌نشينی را به حضور در خيابان‌ها ترجيح دهند و در خانه‌ها بمانند. در چنين وضعيتی، کدام منبع معتبری اطلاعات دقيقی در اختيار تحريم‌کنندگان خواهند گذاشت که چه درصدی از مردم در انتخابات شرکت داشتند؟ وزارت کشور؟ يا رسانه‌های جهانی؟ یا خلوت بودن خیابان‌ها؟
🔸 خانه‌نشینی، که در مقایسه با موضوع و علت تحریم انتخابات توصيه‌ای است متناقض‌نما، به‌سهم خود نمی‌تواند راهکار مناسبی در شرايط کنونی باشد. دنيا، دنيای ارائه مستندها و مدرک‌ها هستند حتا برای گزارش‌دهندگانی که در میدان‌های جنگ، در زير رگبار گلوله‌های آتشين دارند گزارش تهیه می‌کنند. تحریم‌کنندگان با نشستن در خانه چگونه و به چه شکلی قادر خواهند بود افکار جهانی را متقاعد کنند که انتخابات دورۀ سیزدهم ریاست جمهوری با عدم استقبال عمومی روبه‌رو گرديد؟ چگونه می‌توانند اثبات کنند که آمارهای وزارت کشور دست‌کاری‌شده و فاقد اعتبار حقوقی و سیاسی است؟
🔸 به گمانم يکی از راهکارهای مفيدی که تحریم‌کنندگان جوان می‌توانند در روز انتخابات پیاده کنند؛ مطابق جدول ساده بالا، آمارگيری سرپايی است. هر فردی در زمان‌های معينی می‌تواند از محل‌های صندوق آراء آماری تهيه کند که مثلن چه تعدادی از افراد شرکت‌کنندگان زن و مرد در صف‌های نوبت ايستاده‌اند. بعد هم کپی و تصویر نمونه آمارهای خود را به آدرس یکی از تلویزیون‌های پُر بیننده خارج از کشور که از قبل تعیین گردید، بفرستند. انتشار جمع‌بندی آن آمارها به‌طور وسیع و همه جانبه، هم کمک بزرگی است برای تحليل‌گران مسائل اجتماعی و سياسی، و هم تشویق‌نامه‌ای است برای تحریم‌کنندگان تا از نتایج کار خود مطلع گردند. همین‌طور به‌سهم خود می‌تواند سند معتبری مبنی بر عدم مشروعیت حاکمیت سیاسی باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر