🔸 در درون متن‌های مختلف انتخاباتی آمده است که: "کانديداتوری رئيسی توهينی است به ملت ايران". آیا شما هم چنین می‌اندیشید؟
🔸 چهار سال پیش خودم بر این باور بودم و شبیه‌ی همین شعار را هم در فیسبوک طرح کردم. اما امسال چنین پرسشی را برنمی‌تابم!
🔸 می‌پرسید چرا؟ دلیلش چون آفتاب روشن و ملموس است. پرسش بالا در چهار سال پیش بار حقوقی/سیاسی وزین و پُر معنایی داشت. خامنه‌ای با بالاکشاندن یک جنایتکار به کارزار انتخاباتی، فرصت مناسب و طلایی را برای همه‌ی ایرانیانی که مدعی دفاع و وفاداری از حقوق بشر بودند، فراهم کرد تا ایرانیان نیز مثل دیگر ملت‌های جهان که وقتی بخاطر موضوعی احساس توهین می‌کنند و در اولین فرصت، در جهت اعاده حیثیت خود به خیابان‌ها می‌ریزند؛ پیش از انتخابات و رأی‌گیری به خیابان‌ها بیایند تا او را مثل طومار برای همیشه درهم بپیچند که دیگر هوس نامزدی نکند.
🔸 اما دیدیم که چنین اتفاقی رُخ نداد! همین‌که ملت با سکوتش حضور قاتل فرزندان خود را در کارزارهای انتخاباتی پذیرفت؛ به زبانی ساده، بدین معنا بود که ملت ایران کاندیداتوری رئیسی را توهین بخود تلقی نمی‌کرد و نکرد. یک علت چنین واکنشی از منظر روانشناسی اجتماعی، می‌تواند موضوع «اشباع عمومی» باشد. مردم ایران بخاطر تحمل ۴۲ سال توهین‌های بی‌شمار و مداوم؛ اشباع از توهین گردیدند و به‌همین دلیل حساسیت عاقلانه‌ای از خود بروز نمی‌دهند.
🔸 من بارها در بارۀ علی خامنه‌ای توضیح دادم که او تنها مرد پخته‌ی سیاسی در میان آخوندها است. در ارتباط با اندیشه و برنامه‌ی ارتجاعی که در مخیله دارد، طراح و چشم‌اندازنگر است. او نیک می‌دانست که در کارزارهای انتخاباتی، رئیسی آرای چشم‌گیری را پشتوانه ندارد. اما او را که به‌معنای واقعی یک کوتوله‌ی سیاسی و غلام وفادار قدرت است، تشویق به ثبت نام و رقابت نمود تا از این طریق درجه حساسیت جامعه را بسنجد و سنجید. به‌همین علت بعد از انتخابات او را برکرسی قوه قضائیه نشاند. و جالب اینجاست، همه‌ی کسانی که با تحلیل و شعار «بد و بدتر» آرای خود را در صندوق‌های انتخابات ریخته بودند؛ در برابر این جای‌گزینی سکوت کردند. انگاری مسئله‌ی بد و بدتر مشمول دو قوه دیگر نمی‌گردد و نباید علیه چنین انتصابی اعتراض کرد.
🔸 این همه نوشتم که بگویم موضوع انتخاب رئیسی در این دور از انتخابات دیگر موضوع توهین ملی نیست، بلکه یک توهین کاملن آشکار بین‌المللی است. خامنه‌ای می‌خواهد جدا از مسئله‌ی داخلی انتقال ولایت، در لحظه‌های پایانی عمر خود، همه نهادهای ارزشمند حقوق بشری را به تمسخر بگیرد. از این منظر کارزار با این رئیس جمهور جنایتکار، یک کارزار بین‌المللی است و آن شش/هفت میلیون ایرانی مقیم خارج از کشور نقش ویژه‌ای می‌توانند در این کارزار داشته باشند و زمینه را برای بایکوت او فراهم کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر