آقای موسوی در مناظره‌ای که شب پيش با آقای رضايی داشت، توضيح داد:
"در حالی که در فرانسه تعداد کارمندان دولت این کشور از ٧٠٠ هزار نفر در سال ١٩٣٩ (آغاز جنگ جهانی دوم) به ٢ میلیون نفر در ١٩٤٥ (پایان جنگ جهانی دوم) رسیده، تعداد کارمندان دولت ایران از یک میلیون و ٦٠٠ هزار نفر در آغاز جنگ به يک میلیون و ٥٠٠ هزار نفر در پایان جنگ رسیده، یعنی کمتر شده است".
اين تحول (کاهش صدهزار نفری کارمندان دولتی) که امروز آقای موسوی آن را جزئی از افتخارات خود می‌داند، ناشی از کدام‌يک از چهار عامل زير بودند:
١ ـ دليل اصلی کاهش، اجرای سياست جابه‌جايی است. يعنی دولت در جهت حمايت از بخش خصوصی، تعدادی از کارمندانش را به آن مؤسسات انتقال داد.
٢ ـ رونق اقتصادی اصلی‌ترين و مهم‌تر دليل کاهش کارمندان دولت است. يعنی تنوع، سودبخشی و جذابيت بازار کار سبب شد تا کارمندان دولت داوطلبانه استعفاء دهند.
٣ ـ حضور عنصر قضا و قدر و موضوع سرنوشت، بيش‌ترين نقش را در روند کاهش داشتند. يعنی بخشی از کارمندان در جبهه‌های جنگ ايران و عراق کشته شدند.
٤ ـ اصلی‌ترين و عمده‌ترين علت کاهش را بايد در عامل «ايکس» جُست‌وجو کرد. يعنی قريب به اتفاق صد هزار کارمند دولتی، مشمول قانون پاکسازی قرار گرفتند.