لوکوموتيو زمان

ای کاش می‌شد يدک‌ها و واگُن‌هايی را به پشت لوکوموتيو زمان بست!
اين آرزو يک حُسن داشت. اگر همه‌ی عوامل طبيعی، تاريخی، سياسی و دينی، دست‌ به‌دست هم می‌دادند و مجبورت می‌ساختند که ساليان درازی را در ايستگاهی بگذرانی و ثابت و چشم‌انتظار در گوشه‌ای به‌ايستی؛ دست‌کم يک‌بار، شانس آن‌را داشتی تا در گذر عمر، گذر قطاری را که انواع واگن‌های فرهنگی را حمل می‌کرد و به‌سمت آينده می‌راند؛ با چشم‌های خود ببينی!
اکنون ... اگر نبش قبر کنند ـ‌کاری که سال‌ها در ايران مرسوم است‌ـ و پدرم به‌ناچار به دنيای ما بازگردد، بی‌آن‌که نيازی به راهنما داشته باشد، مسير خانه و زندگی را پيدا خواهد کرد. در عوض، اگر پسرم به ايران برگردد، بدون عصاکش، قادر نيست از عرض خيابانی بگذرد.
و من، بعد سال‌ها انتظار در آخرين ايستگاه عمر، امروز حس می‌کنم که زمين در زير پايم می‌لرزد!
آيا قطار زمانه نزديک می‌شود؟ يا نه، زلزله‌ای در راه است؟ کارشناسان می‌گويند: ايران سرزمينی است زلزله‌خيز!