عشق آری، جنگ نه!

دوست‌داشتن و عشق ورزيدن، اولین و مهمترين پادزهر جنگ است! اما بدون نزديکی و شناخت، نه امکان دوستی وجود دارد و نه هيچ عشقی جوانه می‌زند.

ناتوانی در برقراری ارتباطی نزديک و عدم تحمل ديگران، عمده‌ترين و بزرگ‌ترين مشکل مردم خاورميانه است. نگاه ما به زندگی و به انسان‌ها، نگاهی است حاکی از ترس و وحشت. مثل انسان‌های اوليه که با ديدن آتش و گرما و روشنايی فراری شدند، ما نيز از هم‌نشينی و هم‌زيستی با ديگران می‌ترسيم!

واقعا چرا از معاشرت و نزديکی می‌ترسيم؟ چرا همواره حضور ما را با عدم حضور ديگران پيوند می‌زنيم و بود ما را با نابودی ديگران؟ آيا چنين نگرشی ريشه در باورهای دينی و مذهبی ما دارند؟ شايد! اما به باور من اين ضعف، پيش از اين‌که نشانه‌های اختلافات دينی باشند، بيش‌تر برگرفته از فرهنگ قبيله‌ای است. فرهنگی که خود را هميشه جدا و برتر می‌خواهد.

اکنون صورت مسئله روشن و مشخص است. پدران ما هر آشی را که تاکنون پخته‌اند، دست‌شان درد نکند. اما ما اجازه نداريم با گسترش جنگ و نفرت و کينه، آينده و سرنوشت فرزندان‌مان را به لجن بکشيم! مسلمانی که برای فرزندان خود حق و حقوقی قائل است، حتما حقوق فرزندان يهودی را محترم خواهد شمرد.

و خلاصه آخرين پرسش اين‌که آيا ما در خاورمیانه رنگ صلح، عشق و محبت را خواهيم دید؟ چنين آرزويی زمانی تحقق می‌يابد که جوانان ما آگاهانه سنت جداسازی قومی را زيرپا نهند و بی‌توجه به تابوت‌هايی که عده‌ای برای جداسازی هموارۀ برشانه‌های‌شانه می‌کشند؛ آزادانه در ملاءعام، آغوش گرم خويش را برای يک‌ديگر بگشايند و شهامت بوسيدن يک‌ديگر را پيدا کنند!