سياستمدار و سياستی مطلوب

از بامداد ديروز دوشنبه 20 مهرماه، به مدت پنج روز،
شبه نظاميان وابسته به گروه مقتدی صدر، پذيرفته اند
تا در برابر دريافت غرامت، سلاح هـای سنگين و نيمه
سنگين خود را تحويل دولت دهند واز اين پس، آزادانه
در روند سياسی مشارکت داشته باشند.


براساس توافقی که بين دولت عراق و گروه موسوم به سپاه مهدی به رهبری مقتدی صدر، روحانی تندرو شيعه صورت گرفته، رهبران اين گروه اعلام داشته اند که اسلحه سنگين و نيمه سنگين خود را به دولت تحويل می دهند و به اين ترتيب، از دست زدن به عمليات نظامی عليه نيروهای دولتی و متحدان آنان خودداری می ورزند.
اياد علاوی نخست وزير عراق، باوجودی که هنوز زمان اندکی از دوران مسئوليت پذيری او نگذشته است، در همين مدت کم کارنامه درخشانی از خود بجای نهاده است. او نشان داد که نه تنها مرد ميدان سياست است و در هر شرايطی توجه و نگاه خويش را بر بنيان تأمين امنيت عمومی و حفظ منافع ملی استوار ساخته است بلکه، شيوه برخورد او با مخالفين، حتی با افراطی ترين گروههای مسلح و هرج و مرج طلب، بيانگر آنند که نخست وزير عراق، تجارب گرانبهايی از انقلاب اسلامی و چگونگی روند قدرت گيری روحانيان و تثبيت حاکميت آنان در ايران، کسب کرده است.
سياستمداران عراقی، بارها و به روشنی مدعی شده اند که مقتدی صدر، جوانی است افراطی و تشنه نام و آوازه و به همين دليل طعمه ای است مناسب برای ملايانی که طی بيست و پنج سال گذشته مار خورده اند و اژدها شده اند. آنچه را که او در تشخيص دوست و دشمن، از سياست می فهمد و يا آنگونه که درباره معادلات چند مجهولی قدرت محاسبه می کند، در همان سطح و حدوديست که هر فارغ التحصيل دبيرستانی ميداند. با وجود اين، يک نکته اساسی و مهم را نبايد هرگز فراموش کرد که او متعلق و فرزند همان سرزمينی است که علاوی ها، حکيم ها، بارزانی ها و حتی صدام ها، از آن برخاسته اند.
وانگهی، اينکه او در خدمت کدام سياست است و چه کسانی در پس او پنهانند بجای خود؛ مجبوريم حقيقت تلخی را هم پذيرا باشيم که او نماينده همه زاغه نشينان مدينةالصدر و مدينةالشعله و ديگر حاشيه نشينان شهرهای مذهبی جنوب عراق است. نيروهايی که بسهم خود قادرند در روند کنونی اختلال ايجاد کنند و همه نقشه ها و برنامه ها را به شکستی جبران ناپذير مواجه سازند و چنين تهديدی، صرف نظر از اينکه حکومت صدام از طريق انقلاب داخلی يا توسط نيروهای خارجی ساقط می شد، معضلی است عمومی، مهم و متعلق به جهان سوم. در جوامعی که ساخت اجتماعی آن فاقد تعيين اوليه و لازمند، خيل بيشمار مردم، همواره دنبال روی شخصيت های تاثير گذار يا نيمه تاثير گذاری هستند که در لحظه متولد می شوند. ظهور مقتدی صدر در عرصه سياسی، چه تراژدی و چه کُمدی، پاسخ به انتظاری است که از مدتها پيش، حاشيه نشينان شهرهای بزرگ عراق، بی صبرانه منتظر چنين ظهوری بودند.
اما سياست، برخلاف دروغ، حيله گری، توطئه و ديگر تصوراتی که مردم جهان سوم از آن دارند؛ علم، فن و در يک کلام هنری است ارزشمند و اخلاقی. سياستمدار توانا، فردی است که با اتکاء به روش های مسالمت جويانه، هر شرايط نا ممکنی را با بردباری و تساهل، ممکن می سازد. همينکه اياد علاوی غير مدعی، از طريق رايزنی های چند جانبه و ياری طلبيدن از آيت الله سيستانی توانست يک عصيانگر نظامی را به جرگه مخالفين سياسی و حزبی خود سوق دهد، و به رغم بی اعتمادی های مطلقی که نسبت به تعهد پذيری و قول و قرارهای صدر و سپاه مهدی وجود دارد، راه گسترش خونريزی و برادر کُشی را محدود سازد؛ نشانگر آن است که مردم عراق، انسانهای شايسته و مسئوليت پذيری را برای تصدی امور برگزيده اند. غرور و منيّت را کنار بگذاريم و از نهال منطقی و خردگرايانه ای را که فرهيختگان عراقی، برای اولين بار در منطقه کويری و در شور زار سياست کاشته اند، مواظبت کنيم تا به بر نشيند و سايه گستر شوند.