آخرين روزهای مرد بزرگ

ياسر عرفات، مردی که به عشق بازگشت به سرزمين مادری، بيش از نيم قرن همه رنج ها و مصايب مهاجرت اجباری را بجان خريده بود، اکنون با انتقال به يکی از بيمارستان های شهر پاريس، آخرين آرزويش، که همانا مُردن در زادگاه است، برباد رفت.
مهندس ساختمانی که در جوانی به تجارت روی آورده بود، و اين دو را به عشق آزاد سازی سرزمين مادری رها نمود و به مبارزه مسلحانه پيوست؛ هنگامی توانست به آن آرزوها دست يابد و پای در سرزمين مادری خود بگذارد که برخلاف انتظار، مردم آن ديار، طبعی ديگر داشتند و خواستی ديگر. اما او بيشتر با فرهنگ و شيوه های رزمی مأنوس بود و آشنا، و تا لحظه حاضر، به رغم همه شجاعت ها و دليری هايش، ترس داشت تا اين ابهام را بگشايد که ديگر نه توانی برای مهندسی مانده است و نه امکانی برای تجارت بود.
عرفات مرد بزرگی بود و شايسته عزت و احترام. همه ما زندگی سياسی خود را بگونه ای به او مديونيم. او الگوی مبارزين شرقی بود و همين علتی است که چرا همواره گروهی عليه او قلم می زدند. درباره زندگی، برخورد و شيوه مبارزه اش، در خاورميانه زياد گفته و نوشته اند و درست يا غلط، خرد و کلان خود را محق می دانستند تا همه آنچه را که در ذهن خويش دارند، به نام او و اکثراً عليه او نظر دهند و قضاوت کنند. اما هيچکس جرأت نکرد که بنويسد عرفات، نماد واقعی يک سياستمدار شرقی پايبند به سنت در قرن بيستم است.
قلبهای ما در گرو سنت بود و هرکسی توان تسخير قلبها را داشت، می توانست برجايگاه رهبری قرار بگيرد و اين راز همه کنش ها و واکنش ها در خاورميانه است. اما هيچ کس شهامت آنرا نيافت تا علناً اعتراف کند که از زمان قيام اسپارتاکوس عليه برده داران، تا دوران کنونی که عرفات پرچم آزاد سازی سرزمين فلسطين را به اهتزاز در آورده بود؛ يک نگرش و يک سنت همواره برفضای خاورميانه حاکم بوده است : دشمنان را به قعر دريا بسپاريد! و عرفات نشان داد تا لحظه مرگ، بر اين سنت وفا دارست. ای کاش می توانستم همه انديشه و احساسم را درباره اين مرد بزرگ بيان کنم ولی، متحيرم که چرا همه آن مشغله های فکری چند روز اخير همراه با دهها نقل و قول و خاطراتی که از اين و آن شنيده ام، در هنگام تايپ، انگشتانم قادر نيستند تا آنها را بر صفحه مونيتور انتقال دهند. برايش سلامتی و طول عمر آروز می کنم و ناگزير، با پذيرش اين حقيقت تلخ که او ديگر قادر نيست زنده به سرزمين اجدادی خود باز گردد. خودش نيز پيشايش اين نکته را ميدانست و برخلاف همه سياستمداران جهان که آرزو دارند تا در هنگام مرگ، قلب هايشان زودتر از مغزهايشان از کار بايستد، قلب عرفات همچنان به عشق فلسطينيان می تپد.