رسانه ها، ارگان حوزه ها نيستند!

در يکی ـ دو روزی که گذشت، متعجبم از اين که چرا سطح و محتوای مندرجات روزنامه های داخل کشور، بطور ناگهانی افت کرده و تا سطح بحث های درون حوزه ای تنزل يافته اند. گروهی از خبرنگاران مدعی دفاع از آزادی و قانون، در واکنش به نامه خامنه ای، به جای پرداختن و تأکيد برقانون و مشخص کردن جايگاه ها و تعيين مسئوليت ها، دانسته يا ندانسته، مردم را با بحث های فرعی و غير ضروری مشغول کرده اند؟
بحث های سطحی و جنجالی ـ تبليغی را که هم اکنون روزنامه های کشور پيرامون نامه خامنه ای به شورای نگهبان، به راه انداخته اند؛ اين که نامه حکم حکومتی است يا در حد يک پيشنهاد تلقی می شود؟ و ما بايد آن را واکنش و امری طبيعی و عادی به حساب آوريم، يا برگرفته از حقوق ولايت است؟ و غيره، به لحاظ محتوا و مضمون، به هيچ وجه تفاوتی با بحث های حوزوی «آب کر»، و پرسش هايی که اگر آب آن يک بند انگشت کمتر از مقدار تعيين شده اش باشند، آب پاک است يا نه؛ ندازند.
واقعن چه تفاوتی است ميان استدلال سحرخيز [يکی از ژورناليست های مدافع آزادی] وقتی که می گويد:« اگر هم حکم حکومتی باشد، شورای نگهبان به آن اعتقاد دارد ولی ما به آن اعتقاد نداریم»؛ با استدلال طلبه ای که می گويد: حتی اگر ببينم کودکی، آن يک بند انگشت کسری آب کر را با ادرارش تأمين کرد، از آن جايی که مقدار حجم آب کر اساس است، من آن را پاکيزه و قابل استفاده می دانم؟
شايد آن ها اهداف خاصی را دنبال می کنند و مهمتر، شايد هم معتقدند که خير و منافع عمومی، از قبلِ اين نوع حرکت ها تأمين می گردد [شايد؟!]. اما، به رغم همه اين شايدها، چند پرسش هنوز بی جواب مانده است که آيا بعد هشت سال شعار اصلاحات، قانونيت و شفافيت، ژورناليست های ما واقعن نمی دانند که دور زدن يا اهميت ندادن به قانون، توسط هر فرد، مقام و شخصيت سياسی يا مذهبی صورت گرفته باشد، به معنای نقض قانون است؟ وانگهی، دامن زدن به اين قبيل بحث ها، بدين معنا نخواهد بود که دانسته، صدای آن هزار نامزدی را که رد صلاحيت شده اند، در پس جنجال های اخير پنهان و خفه کنند؟
اولين بار نيست که برادران اصلاح طلب امروزی يا خط امامی های ديروز، چنين شيوه هايی را دنبال می کنند. از فردای انقلاب، دست به هر کاری زدند و يا وارد هر نهادی که شدند، آن کار و يا آن نهاد را از محتوا تُهی ساختند. از دانشگاه بگيريد تا مجلس. از مبارزه با امپرياليسم و تسخير سفارت آمريکا قضايا را دنبال کنيد تا روزی که به نام دفاع از منافع اسلام، در پس طالبان و حمايت از او سنگر گرفته بودند. از هم گامی با سعيد امامی ها و لاجوردی ها بگيرد تا آن زمان که به دفاع از قتل های زنجيره ای برخاستند.
واقعن درباره آنها چه بايد گفت و نوشت؟ در يک کلام، آنان کاشفان دنيای کشف شده پيشينيانند و از آنجايی که دوست ندارند بين کشف خود و ديگران، مشابهتی وجود داشته باشد، آنرا وارونه عرضه می کنند. وقتی با حقيقتی روبرو ميگردند، بجای آنکه تسليم حقيقت شوند و يا درباره مضمون و ماهيت هر پديده ای تعمق کنند، بی هيچ تغيير ذهنی، جامه ای به رنگ آن می دوزند و بر تن می کنند. آنان، از ميان دو دنيای ذهنيت، اعتقادی که بايد تا ابد حفظ شود و عينيت، جهانی که در حال تغيير و تحول است، مکتب لعابی گری را اختراع کرده اند. در مکتب آنان، رنگ و شکل نمادين ارزشی خاص دارند و به همين دليل سنت را با آبرنگ تجدد جلا ميدهند.